Dansbeleving. Peuters en dansbeleving. Als je peuter naar de peuterspeelzaal gaat kun je dit beschouwen als de allereerste eigen beleving in de grote wereld van je kindje.
Papa en mama laten hun peuter achter bij mensen. Mensen waarvan ze verwachten dat deze mensen goed en met compassie omgaan met hun kinderen. Die eerste stapjes zijn moeilijk voor de ouders en het kind. Het loslaten van je kind is nu eenmaal een emotionele aangelegenheid.
Al die tijd van voor de geboorte heb je je kind gekoesterd en verzorgd met de gedachten dat eigenlijk niemand dat zo goed kan als jij, zijn of haar eigen ouder. Jij kent je kind het beste, weet wat hij of zij leuk vindt en niet leuk vindt. Hoe hij of zij reageert bij het spelen, bij het eten, bij het slapen en bij een lichte correctie.
De nieuwe omgeving met zoveel andere kinderen en de begeleidsters is niet alleen voor je peuter nieuw ook voor de ouders is dit een stap die een start maakt met het loslaten van je kind.
In veel gevallen gaan kinderen al naar een kinderdagverblijf en hebben die ouders het moment van loslaten al meegemaakt. Het kindje is daar eigenlijk al in mee ‘gegleden’ omdat dit meestal gebeurd als het kindje een maand of 3 is.
Tijdens de periode van éénkennigheid zal je een kleine dip zien in het gedrag van het kind. Het plotselinge besef van de omgeving en de mensen die deel uitmaken van het wereldje van je kindje maakt dat deze zich vastklampt aan dat wat veiligheid biedt. In de meeste gevallen gaat dit om de mensen die het meest met het kind omgaan.
Opeens worden kinderen zich echt bewust van de omgeving en selecteren ze op wat veiligheid biedt. Maar ook weten ze feilloos aan te voelen bij wie bepaald gedrag effect heeft.
Soms willen ze alleen nog maar mama of papa, soms willen ze alleen nog maar bij die bepaalde leidster/leider in het kinderdagverblijf.
Zo’n periode gaat gewoon weer voorbij, bij de één iets sneller dat bij de ander.
Dat de eenkennigheid sneller over gaat op de peuterspeelzaal. Dat heeft te maken met het feit dat ouders op een gegeven moment echt afscheid moeten nemen. De bedoeling is tenslotte dat de ouder gewoon even tijd voor zichzelf heeft. Het kind zich leert ontwikkelen in een andere omgeving dan thuis, samen met andere kinderen.
Hier leert het kindje voor het eerst wat het betekent om samen met andere kinderen dingen te doen, liedjes zingen, spelen, verven, kleien, samen fruit eten.
Als je in die periode besluit dat het leuk zou zijn voor je kindje om haar/hem op dansles (dansbeleving) te doen is dat meestal een beslissing die niet in overleg is met het kind. Tenslotte kan je met een kind van onder de vier jaar niet echt overleggen. Boven de 4 jaar kun je al veel beter aftasten wat een kind aantrekkelijk vindt. Bij dat overleg is een beetje sturing altijd aanwezig. Met korte en duidelijke vraagstelling kun je er wel achter komen wat een kind aantrekkelijk vindt om te doen.
Terug naar de dansles; Als mensen mij bellen om een proefles af te spreken (dansbeleving) zeggen ze al snel dat hun kindje zo dol op dansen en muziek is en thuis heel veel danst (dansbeleving). Sommige ouders vinden hun kind zelfs al groot genoeg om in een hogere dansles te komen. Hun kind is lichamelijk zo goed dat ze denken dat het kind zich zal vervelen in de les bij peuters.
Niets is minder waar! De lichamelijke bewegelijkheid op de maat van bepaalde ritmische muziek heeft niets te maken met het samen in een dansles meedoen bij een dans juf in een dansstudio.
Ook in een peuterdansles is een bepaalde ‘orde van zaken’. In deze ‘orde van zaken’ wordt namelijk heel goed rekening gehouden met de leeftijd en de mogelijkheid tot aansporing van fantasie. Wat kan mijn lichaam, ruimte gebruik, samenwerking en kijken naar elkaar. Dit gebeurt allemaal in een totaal andere omgeving dan thuis of op de peuterspeelzaal.
Je kindje krijgt te maken met een nieuwe juf/meester, nieuwe kinderen, een nieuwe omgeving. Bovenal een spiegel waar je jezelf helemaal in kunt zien (best wel overdonderend). En last but not least: de muziek en waar komt die muziek opeens vandaan?
Sommige kinderen hebben direct plezier hierin. Deze kinderen zullen vanaf het begin meedoen met de les, een dansbeleving ervaren. Soms ook niet want daar zijn het kinderen voor.
Een tweede groep kinderen worden zich pas na een aantal lessen bewust van het feit dat hier ook regels zijn. Deze kinderen zullen dan even gaan proberen of er grenzen afgetast kunnen worden.
Weer andere kinderen doen de eerste lessen helemaal niets (variërend tussen 1 maand tot 2 maanden).
Het lijkt erop dat ze het niet echt leuk vinden of geen interesse hebben maar dat is niet zo. Deze kinderen vinden het nu eenmaal fijn om hun omgeving eerst geruime tijd te ‘raadplegen en te onderzoeken’. Vervolgens de sfeer in zich op te nemen en een beetje aanwezig te zijn maar nog niet meewillen participeren in de dansles als lesvorm. Ze zijn er, ze dansen wat mee en verder lopen ze wat rond. Na een aantal weken zie je dat dit kind wel degelijk heeft opgelet in de ‘wen-periode’. Opeens begint het mee te doen en weet zelfs een aantal oefeningetjes nog beter dan de kinderen die de les wel meededen.
Verschillende kinderen vinden de eerste lessen erg spannend. Bij het afscheid nemen beseffen dat ze dit ‘alleen’ gaan doen. Zonder papa of mama en dat is in wezen niet nieuw (want peuterspeelzaal of kinderdagverblijf) maar het is anders. Anders is voor de meeste kinderen een gebied dat ze moeten leren verkennen.
Het afscheid is dan ook een drama en verdriet. Als ouder vind je dit verschrikkelijk want de dansles ‘moet’ leuk zijn. Dus vraag je je al snel af na de 3e keer wegbrengen en met veel moeite afscheid nemen of dit wel iets is wat je je kind moet aandoen. In de meeste gevallen is het zo dat als je je vertrouwen in de dansdocent stel, ook al huilt je kindje, je toch gewoon afscheid neemt van je kindje het na een minuut of 2 meestal klaar is met het ‘huil-moment’. Het kind gaat gewoon de les lekker meedoen.
Een jong kind gaat vaak op ‘herhaling’ dat wil zeggen; iedere keer dat ze in een bepaalde situatie iets deden (huilen, lachen, schreeuwen, knuffelen) kregen ze een reactie van de ouders. De reactie bepaald de herhaling. Als het iets was wat het kind een veilig gevoel gaf voor dat bepaalde moment zal een kind het de volgende keer weer herhalen.
Zo is het ook met afscheid nemen bij een moment dat wel als leuk wordt ervaren maar de eerste keren spannend was. Papa of mama mocht even bij de les blijven kijken om ze gerust te stellen. Een kind zal dit huilen blijven herhalen tot het gewend is. Gewend aan het feit dat het plezier van de les zwaarder weegt dan het moment van afscheid. Een ‘hondje van Pavlov’ moment noem ik dat zelf. Ik heb dit al heel vaak meegemaakt en altijd gaat dit na verloop van tijd gewoon voorbij.
Uiteraard zijn er uitzonderingen. Uitzonderingen waarbij het een hele lange tijd duurt voordat het moment van veilig voelen in de dansles/sportles etc. bereikt is. In dit soort gevallen is er meestal meer aan de hand dan het gewoon wennen aan een eigen beleving.
Einde column dansbeleving.
